سوپر استار الزاماً بازيگر درجه يكي نيست ولي محبوبيت يكي از ويژگي هاي ذاتي اش است. محبوبيتي كه مي تواند دلايل متنوع داشته باشد. جذابيت چهره، شهرتي كه در عرصه هاي ديگر كسب شده و در سينما جواب داده و مجموعه اي از ويژگي هاي كه يك بازيگر را به چنان حدي از محبوبيت مي رساند كه تماشاگر براي ديدن او به سينما مي رود. در سينماي قبل از انقلاب زنده ياد محمد علي فردين از چنين ويژگي هايي برخوردار بود. فردين را مي توان محبوب ترين بازيگر سينماي قبل از انقلاب دانست كه آن قدر مردم دوستش داشتند و به ديدن فيلم هايش مي رفتند كه چندين سالن سينما به واسطه محبوبيت فيلم هاي فردين ساخته شدند. در واقع رونق صنعت سينما در دهه چهل، تا حد زيادي مديون فردين است. پيش از ظهور فردين، ناصر ملك مطيعي به عنوان اولين سوپر استار سينماي ايران چنين جايگاهي داشت و از «قيصر» به بعد هم بهروز وثوقي به مدت يك دهه سوپر استار سينماي ايران بود. در سال‌هاي پس از پيروزي انقلاب، با تغيير مناسبات سينما و خروج اغلب دست اندركاران سينماي فارسي از عرصه، همه چيز متحول شد. در دهه 60 مديران سينمايي علاقه اي به ظهور ستاره و فوق ستاره نداشتند. دهه اي كه دوران كارگردان سالاري بود ولي در همين دوران شاهد ظهور جمشيد هاشم پور به عنوان بازيگري شديم كه حضورش در هر فيلمي مي توانست تضمين كننده گيشه باشد. ضمن اينكه در فاصله سال هاي پاياني دهه پنجاه و اوايل دهه شصت، سعيد راد در قامت سوپر استار ظاهر شد.

بقه مطلب در ادامه مطلب